O Ensino público debe ser gratuíto, e non o será en tanto esa gratuidade non alcance á todalidade da atención que precisa a infancia e xuventude para se formar, sexan infraestruturas, sexa profesorado, sexan o material didáctico que teña que utilizar.

E a gratuidade non pode ter matices, gratuíto implica que todo o mundo ten dereito a non volver a pagar por participar do Ensino Público, xa pagamos cando tributamos, e xa o facemos dun xeito diferente segundo as nosas rendas porque teoricamente os impostos gravan dun xeito progresivo.

E ten que ser universal porque é a única garantía de que no Ensino Público non vai haber nenos diferentes, non vai haber nenos con libros novos e nenos con libros vellos, todos e todas participarán dun mesmo programa e da mesma maneira.

E ademais outorga un inmenso valor engadido: os nosos fillos e fillas aprenderán directamente o valor do coidado, da reutilización, do traballo para o grupo, a importancia de compartir e vivir en común.

E por último, é un sistema máis barato para o presuposto público que calquera baseado na subvención persoal; cal é entón a razón pola que non se utiliza? Pois haberá que lle preguntar aos poderes económicos que saen beneficiados desta decisión pública, probablemente aí estea a chave.