กาลเวลา การเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย การมุ่งพัฒนาพื้นที่เชิงพาณิชย์ ล้วนเป็นปัจจัยให้กระแสการรื้อทิ้งโรงภาพยนตร์สกาล่าซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่ทำเลทองของสยามสแควร์ แรงขึ้นเป็นลำดับ ยิ่งใกล้กำหนดหมดอายุสัญญาเช่าในปี 2560 โดยไม่สนใจกระแสคัดค้าน และไม่คำนึงว่าอาคารแห่งนี้เป็นอาคารที่ยังคงงดงามด้วยศิลปะการตกแต่งแบบอาร์ต เดโค และโรงภาพยนตร์เดี่ยวที่ยังหลงเหลืออยู่เพียงแห่งเดียวในกรุงเทพฯ

การพัฒนาและปรับปรุงพื้นที่พาณิชย์ของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ย่อมเป็นไปเพื่อหาแหล่งรายได้มาเกื้อหนุนการศึกษาและงานวิจัย จึงควรคำนึงถึงประโยชน์ยั่งยืนต่อมหาวิทยาลัยในฐานะสถาบันการศึกษาและในฐานะของสังคมของปัญญาชนที่มีพันธะหน้าที่เป็นแบบอย่างให้สังคมโดยรวม การรื้อทิ้งหรือการสร้างใหม่ในที่อื่นๆ ยังพอจะแก้ตัวกันได้ แต่โรงภาพยนตร์สกาล่าเป็นทรัพย์สินของสถาบันอุดมศึกษา ที่มีการเรียนการสอนครบทุกศาสตร์ ทุกศิลป์ มีคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มีภาควิชาประวัติศาสตร์ มีหอประวัติ มีความภาคภูมิใจในความเก่าแก่ และมีที่ดินเป็นของตนเอง จึงอยู่ในฐานะที่อาจจะหาทางออกใหม่ๆ ให้กับสังคมเมืองได้ดีกว่านี้

จึงขอเรียกร้องมายังฝ่ายบริหารจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และขอตั้งคำถามว่า จะยังคงมุ่งมั่นต่อการรื้อทิ้งและสร้างใหม่จนไม่เหลือร่องรอยประวัติศาสตร์ของยุคสมัย ไม่สนใจเก็บอาคารประวัติศาสตร์ทางสถาปัตยกรรมยุคกลางเก่ากลางใหม่อย่างโรงภาพยนตร์สกาล่าไว้เป็นแหล่งความรู้และแหล่งอ้างอิงของแผ่นดินเพื่ออวดอนุชน และลูกหลานชาวจุฬาฯอีก 50 ปีข้างหน้ากระนั้นหรือ?