Soheil Arabi, the Iranian blogger and political activist, who is being kept in Ward 7 at Tehran notorious Evin Perison, has embarked on a dry hunger strike [refusing to consume both food and water] on September 23, 2017, demanding his basic rights.
In an open letter, Soheil said that he will continue his indefinite dry hunger strike, till his demands to be met. He has gone on an indefinite wet hunger strike [refusing to consume food] since weeks ago, whereupon, his health severely deteriorated.
The Iranian imprisoned blogger refused for being hospitalized, despite the wardens and officials tried to transfer him to the prison clinic. Further, Soheil was deprived to visit his relatives today following his refusal to wear prison clothes [uniform].

Here is his open letter

——————————–

Here, telling the truth is forbidden. But I am an anarchist, hence I don’t obey the ban

I can not remain silent when I see innocent people are being tormented here is Evin Prison. Here, freethinkers are being punished for telling the truth

Don’t ask me to remain silent. At this time ,being silent is the highest treason

I don’t cry to help my situation. I‌ am on hunger strike to be the voice of all of the innocent prisoners. I want our voices to be heard. I want to be voice of all confined freethinkers:‌ Manoucher Mohammad Ali, Mahmoud Langroudi, Ali Shariate, Yousef Emadi, Arash Sadeghi, Sovada Aghasar and other human beings whose crime is to tell the truth

We have been convicted by the judges who are the most corrupt beings of our time

Today, the 23th of September 2017, is the third year that my girl has started going to school and the third time that I’m deprived of being along with her. I have turned my hunger strike from wet to dry because I don’t wish her to see me in prison anymore

Sohel Arabi, Section 7, Even Priosn

متن نامه دوم و وصیت نامه سهیل عربی از زندان

بدرود زندگی

 نسترنم باور کن هر آنچه لازم بود را انجام دادم که بازگردم و زندگی مان را از نو بسازیم اما ....

به روژانا بگو پدر به جرم اندیشیدن و روشنگری جان سپرد

عاشقتان بودم اکنون که وصیت نامه مینویسم و ثروتی برای بخشیدن ندارم از رویتان شرمسارم مرا ببخشید که تنهایتان میگذارم ۱۳۸۸ روز محبوس بودم به خصوص این ۸ روز آخر بسیار دشوار بود
اما شب های طاقت فرسا را به این امید به روز رسانده ام که وجدان قاضی ها و بازجو ها بیدار شود که اگر بیدار میشد مرا تبرئه میکردند و خلافکار ها و مجرمین واقعی را به زندان می انداختند و میگذاشتند دوباره در کنار هم زندگی کنیم برای روژانا قصه بگویم و تو را در آغوش بگیرم دیگر تحمل این همه ظلم را ندارم از این تنها جنگیدن و فریاد زدن خسته شدم هیچکس نیست که مرا یاری دهد تا فریادی بر سر ظالمین شویم سهیلی که در قفس باشد و نتواند کار کند با یک مرده تفاوتی ندارد

من رفتم اما شک ندارم روزی از شر ظالمین رها میشویم پرونده مرا میخوانید و ایمان می آورید که حتی یک روز زندان بودن حق من نبود

روزی فرا میرسد که قضات و با بازجوهای خود فروخته محاکمه میشوند و سرزمینمان دیگر توسط پیشانی های ریا کار اداره نمیشوند

خطاب به مسئولین : اکنون در یک قدمی مرگ هستم قند ۵۰ فشار ۵ روی ۶ وزن ۶۶ خونریزی معده و...

به خواسته های قانونی ام توجهی نکردید دست کم آخرین خواسته ام را که برای پس از مرگ است انجام دهید مرا در بند ۳۵۰ اوین اتاق یک دفن کنید بزودی اینجا تبدیل به موزه خواهد شد و روژانا ها با افتخار از ما یاد خواهند کرد

خطاب به آن ها که دوستشان دارم در سالمرگم اشک نریزید هیچ پشیمان نیستم و ترانه از ادیت پیاف  را به یادم گوش دهید.

هرگز اجازه ندهید شخص دیگر را به جرم داشتن عقاید متفاوت شکنجه دهند

با امضا و معرفی پتیشن گامی در جهت آزادی سهیل عربی برداریم تا صدای مظلومیت او را در این وضعیت بحرانی به گوش سازمان های بین المللی برسانیم