Verimli topraklara sahibiz ama açlıkla sınanıyoruz. 

Bir zamanlar okulda bize tarımda dünyanın kendi kendine yeten 7 ülkesinden biri olduğumuz öğretildi. Şimdi, peyniri, patatesi, soğanı, ayçiçek yağını ve hatta buğdayı bile dışarıdan alır hale geldik. Ayçiçek yağı için kuyruğa giriyor, domatesi biberi taneyle alıyoruz. 

Bu kadar zengin bir tarım ülkesinin bu halde olması içimi acıtıyor. 

Acilen, işin ehli uzmanlarla birlikte dışa bağımlılığı azaltacak politikalar üretilmesini talep etmek için bu kampanyayı başlattım. 

Lütfen hiçbir şey olmaz demeyin ve imzalayıp paylaşarak bu talebi duyurun. Bir yerlerden sesimizi duyurmazsak aç kalacağız. 

Tarım yazarı Ali Ekber Yıldırımın dediği gibi, “Zengin toprakların yoksul insanları olmayı hak etmiyoruz” 

TÜİK verilerine göre Türkiye’de çiftçi sayısı son 12 yılda yüzde 48 azaldı. Tarım alanları da 18 yılda yüzde 12.3 azaldı. 

Uzmanlar böyle giderse kıtlıkla, açlıkla karşı karşıya kalacağımız konusunda uyarıyor. Çocuklarımıza nasıl bir gelecek bırakacağız? 

Kendimizin ve çocuklarımızın geleceği için, bir an önce Türkiye’de tarım politikaları yeniden gözden geçirilip üretime ağırlık verilmeli. 

Coronavirüs ve savaşlar, dışarıdan gıda ithalatının, parasını versek bile sorunlu olduğunu gösterdi. 

Artık ithalata dayalı tarım politikası yerine, Türkiye’nin tarımsal potansiyelini değerlendirecek, üretim odaklı ulusal bir politikaya çok acil geçiş yapılmalı. 

● “Yerelde üret, yerelde tüket” modeli ile belli üretim bölgelerine olan bağımlılık azaltılmalı. Her bölgenin tarımsal potansiyeli maksimum seviyede değerlendirilmeli.
● Acilen tek bir karış tarım toprağının, betona kurban edilmeme kararı alınmalı. 
● İhtiyaç olan ürünler belirlenip, çiftçiye o ürünleri üretmesi için teşvik verilmeli. 
● Hangi ürünlerin üretimini artıracağını, hangi ürünlerin ekiminden vazgeçeceği, boş tarım arazilerini nasıl değerlendireceği hesaplanmalı. 
● Köyden kente göçün önüne geçecek, gençleri çiftçiliğe özendirecek politikalar üretilmeli.