Okulöncesi eğitim kurumlarında bir işkenceye dönüşen ancak ne velilerin, ne öğretmenlerin, ne de okul yönetimlerinin vazgeçemediği  “Gösteriş”e  dönüşen gösteriler; pedagojik açıdan pek çok eksikliğine ve bir çok çocukta bıraktığı travmatik izlere rağmen okullarda önemli bir yer tutuyor. 

Sürekli tekrar eden provalar nedeniyle yorgun düşen, sahneye çıkmak istemediği için baskıya maruz kalan, sahnede altını ıslattığı ya da rolünü unuttuğu için yetişkinlerin güldüğü sevimli bulduğu ama çocuktaki karşılığının utanma olduğu gösteriler... 

Erken çocukluk döneminde gösteriye hayır. 

İkinci dönemde eğitim - öğretimi neredeyse durduran, okul gündeminin ortasına oturan, çocuklara eziyet gibi gelen gösteriler... 

Yetenekli(!) olan çocuk/ların başrolü ya da sahnede önlerden bir yeri aldığı, kişilik gelişiminin bencilliğe ve erkenden starlığa doğru yolculuğa çıkma ihtimalinin çok yükseldiği, kendini performansın gereği olan dans, müzik ve rolle değil de başka bir şekilde ifade eden yeteneksiz(!) çocuk/ların hiçbir zaman ön planda olamayacağı bilgisiyle kendini değersiz hissetmeye devam etme olasılığının yüksek olduğu gösteriler...

Tüm farklılıklarına rağmen “her çocuk özeldir ve bireydir“ söyleminin yerle bir olduğu, sözde çocuklar için düzenlenen bu özel ve güzel günlerde  “eğlenen” değil “eğlendiren” durumunda olmasıyla çocukların istismar edildiği, sağlıklı gelişim ve özgürce oyun oynama haklarının ellerinden alındığı gösteriler... 

Herkesi kuşatan tüketim kültürünün ve çocuğun yüksek yararını unutulmasının bir sonucu olan “Gösteri(ş)”lerin erken çocukluk döneminde eğitim süreçlerinden çıkarılması, hızla büyüyen bu ranta son verilmesi  ve çocukların bu eziyetten kurtulması için sorumluluk almaya ve imza kampanyasına destek olmaya çağırıyoruz.

İmzalayalım, imzalatalım.