روز 18 مهرماه، از سال 1382 هجری شمسی به عنوان روز نکوداشت زاینده رود نامیده شده است. بزرگترین و مهم‌ترین رودخانه دائمی در مرکز ایران که متأسفانه اکنون بر اثر انواع سوء مدیریت ها وارد بیستمین سال از خشکاندن آن و مقصدش تالاب بین‌المللی گاوخونی می‌شویم

زاینده‌رود را زنده، کامل و همیشه می‌خواهیم. این هدف تمامی ما دوستداران محیط زیست و حامیان احیای زاینده رود است. ما می‌خواهیم لااقل سالی یک بار هم که شده، در روز نکوداشت این رودخانه مظلوم و در کنار بستر آن در شهر اصفهان که متأسفانه معمولاً خشک است، گرد هم آمده و آن را با هم تکرار کنیم. به امید روزی که با رفع سوء مدیریت هایی که آن را به این روز نزار انداخته، باز هم شاهد جریان دائمی آن باشیم. اما متأسفانه حتی این حق هم از ما دریغ شده است. از همین رو در همین روز، با ایجاد این طومار اینترنتی و از اینجا خواسته‌های خود را اعلام می‌نماییم

ما زاینده رود طبیعی و «زنده» را می‌خواهیم و با طرح نامناسبی که از سوی استاندار اسبق اصفهان (آقای محسن مهرعلیزاده) برای آن ارائه شده بوده کاملاً مخالفیم. طرحی که در آن قرار بوده زاینده رود در فاصله‌ای به طول دهها کیلومترِ دیگر از آن به لوله انتقال یافته و این فاصله از آن هم خشکانده شود. در قسمت دیگر این طرح هم بنا بوده رودی «مصنوعی» با استفاده از بازچرخانی آب؛ و «فقط» در محدوده شهر اصفهان به جای زاینده رود واقعی ایجاد شود. خواسته ما احیای زاینده رود واقعی و طبیعی است. برای این منظور بایستی علت اصلی خشکاندن زاینده رود مرتفع گردد. فقط کافی است با شجاعت و قاطعیت؛ و یک بار برای همیشه به برداشتهای کاملاً خلاف قانون از این رودخانه در بالادست (که علت اصلی این فاجعه است) خاتمه داده شود

طرح به دور از منطق و غیر قانونی انتقال آب از زاینده رود، عمدتاً برای صنعت، به شهرها و روستاهای بِن تا بروجن (موسوم به «بن- بروجن») هم بایستی بلافاصله متوقف و برچیده شود. اجرای این طرح و انتقالی دیگر از زاینده رود، پس از انتقال نسنجیده آب آن به یزد در 19 سال پیش، باعث می‌شود که بیش از 5 میلیون نفر جمعیت استان اصفهان حتی دیگر آبی برای آشامیدن هم نداشته باشند. علاوه بر این که راه منطقی و بسیار راحت‌تر و کم هزینه تر برای تأمین آبِ مورد نیاز طرح مذکور، تأمین آب از رودخانه پر آب کارون است که مقاصد این طرح در حوضه آن قرار دارند

خشکاندن زاینده رود متأسفانه موجب نابودی کشاورزی و باغداری در حوضه این رودخانه در استان اصفهان از 19 سال پیش نیز شده است. کشاورزان و باغداران شغل خود را از دست داده و با مشکلات اقتصادی بسیاری دست و پنجه نرم می کنند. تعداد آنان به همراه خانواده‌هایشان به صدها هزار نفر می‌رسد. وزارت نیرو به عنوان مسؤول خشکاندن زاینده رود موظف به جبران کلیه خسارات آنان است. ولی حق ندارد به جای این کار و تا تأمین کل حقابه تضییع شده زاینده رود، از نیاز قانونی تعیین شده محیط زیست کسر نموده و به کشاورزی اختصاص دهد

تنها راه احیای زاینده رود اجرای قانون و بازگشت عدالتی است که تا 19 سال پیش با رعایت آن، این رودخانه هزاران ساله «زنده، کامل و همیشگی» بود. قانونی که به «طومار شیخ بهایی» معروف شده است. تنها راه جلوگیری ازنابودی قریب الوقوع «نصف جهان» هم فقط و فقط همین است و نه هیچ چیز دیگر