Beste UGent

Beste Rector

 

Een paar minuten geleden opende ik mijn mailbox en vond ik daar een e-mail over onze “plechtige” proclamatie. Net zoals veel van mijn medestudenten keek ik al even reikhalzend uit naar meer communicatie rond het afstuderen, en was ik dus blij verrast om bericht te krijgen hierover.

 

Mijn geluk was echter van zeer korte duur: u stelt een digitale proclamatie voor, ergens in oktober, die “daarom niet minder feestelijk” zal zijn. En dat terwijl er dagelijks zo’n 1200 studenten examen afleggen in Flanders Expo.

 

Hebt u ons niet gehoord, misschien, deze laatste maanden? We vroegen om begeleiding, luid en duidelijk. We lieten weten dat het niet ging, dat de motivatie ver te zoeken was, dat de stress ons soms te veel werd. Maar toch kregen we mail na mail over “samen sterk” en “we moeten erdoor”. Examenleerstof werd aangepast, technische ondersteuning werd gegeven, mondmaskers werden uitgedeeld, dus u heeft moeite gedaan. Maar gedurende al deze stress was het voor ons, laatstejaars, die proclamatie, dat eindpunt, die trots die ervoor zorgde dat we bleven gaan.

 

Wij zijn degenen die stil bleven, die onderling vertelden hoe erg we het vonden voor eerstejaars en probeerden rustig onze thesissen en laatste vakken af te werken. Ik kan u verzekeren dat we hard gewerkt hebben, deze laatste jaren. Onze ziel uit ons lijf gestudeerd, aan een universiteit die we allen hoog in het vaandel dragen. Omdat we kennis wilden opdoen en wilden bijdragen aan de maatschappij, maar in deze laatste maanden ook toch om daar te staan, gloeiend van trots. Om onze moeders een traan te zien wegpinken, onze vaders fier te zien knikken. Om met dat papiertje van het podium te lopen en te kunnen zeggen: “I did it!”

 

Maar vandaag vertelt u me dat dat niet gaat. In de plaats ervan, zal ik voor de verandering nogmaals achter mijn pc zitten, een pdf-bestand downloaden en berichtjes sturen naar medestudenten, ergens in oktober.

 

Ik vraag u niet veel. Ik hoef geen handdruk, zelf geen elleboog. Ik hoef geen uitgebreide festiviteiten. Maar wat ik u wel vraag, is een kans om te vieren wat ik deze laatste 5 jaar heb volbracht, in een fysieke vorm. Met 50 man en anderhalve meter tussen, in Flanders Expo of elders, dat maakt ons allen weinig uit. Wij willen graag onze kers op de taart. Is dat te veel gevraagd?

 

Met vriendelijke groeten,

 

Amber Priem

Student 2de Master Organisatiepsychologie en Personeelsbeleid