9 ay boyunca sağlıklı bir bebek olarak büyüdüm. İlk anne rahmine düştüğümden itibaren hiçbir sorunum yoktu, boyum, kilom, gelişmem herşeyim normaldi. İlk 3 ay annemin burnundan getirdim her cenin gibi benimle ilgilensin diye sürekli hareketler ettim, annemi uyutmadım,her bulantı da onlar da heyecan ve panikle hep doktorlara koştular.. Ama tabiki herşey çok normaldi,sadece beni hep hissettsinler hep benimle ilgilensinler diye yaptım ve çokta mutlu oluyordum annemin heycanına babam ortak oldukça bunları daha çok yaptım. Takipli olduğum doktor amcanın heryerde diplomaları vardı, konuşmaları çok iyiydi ama biz her gittiğimizde hatırlamıyordu bile bizi, teyzem ve annem babamla gittiğim bir muayene de bana kız demi dediği zaman bile olmuştu ama biz yoğunluğuna vermiştik. Böyle günler geçerken 8 ayı bitirmiştik ve hazırlıklar tamamlanmıştı artık, benim dünyaya gelme vaktime çok az kalmıştı en az onlar kadar bende çok heycanlıydım. beni bu kadar seven, hevesle bekleyen insanlara bir an önce kavuşmak istiyordum. Son haftaların muayenesine kadar tüm testler,tüm gelişimim normaldi. Son muayenelerin birinde bu sefer dedem ve babannemde gelmişti bizimle birlikte.ultrason yapıldığında doktor amca göbek kordonunun boğazımın orda dolaştığını ama bunun normal olduğunu, hiçbir şekilde bana veya anneme zarar vermediğini açıkladı, önce annem sonra da dedem:doktor bey sezeryan yapalım riske atmayalım deselerde, doktor bir engel görmedi zaten kilom da buna müsaitti doktorun deyimine göre 3 kilo bir bebeği annem gayet normal doğum yapabilirdi. Bu sefer teyzem panikleyip bir muayene sıramızda doktor amcaya olurda yolunda gitmeyen birşey olursa eğer yenidoğan yoğun bakım ünitesi olup olmadığını sordu,bunun cevabına da elbette var dendi,en azından müdahale devamı için güvence sağlanmıştı. O gün planlı bir şekilde annem, babam, ananem hep birlikte hastaneye gittik, yatışlar yapıldı, odaya alındık, damar yolu açılıp suni sancı verilecek, annemde bir açılma olmaz ise sezeryana geçilebilecekti. Herkes heyecanlı,teyzem telefonun diğer ucunda sürekli haber alıyor, annemle babam heyecandan yerinde duramıyorlar, dedelerim sürekli telefon ediyor ve bende sürekli hareket halindeyim annemgile bende buradayım diyorum. Anneme suni sancı verildi ama hiçbir şekilde açıklığı olmadı, akşama kadar annemi ve beni aç bırakıp suni sancıya devam edildi. Akşam olduğunda artık doktor amcanın mesaisi bitmişti, hemşire ablalar nöbetlerini değiştirmişlerdi. Doktor amca evine gitmeden önce geldi odamıza, kapıdan içeri girip, hal hatır bile sormadan ilacı keselim çorba verelim sonra bakarız diyerek gitti yanımızdan. Annem  hem sabırsız hemde çok heyecanlıydı ve çokta acıkmıştı. Gelen çorbadan bir kaşık yemeden kusmaya başladı ama bu sefer ben birşey yapmıyordum, benim dışımda gelişiyordu herşey. Ananem hemen panikle hemşire ablaları çağırdı, babam ne yapıcağını bilemedi ve birden annemin akıntısı gelmeye başladı, yataklar kirlenmişti,her yer pislik içindeydi. Hemşire abla hemen çarşafı değiştirmek için annemi tuvalete götürdü bu sürece yavaş yavaş hareketlerim azalıyordu, eskisi gibi rahat değildim, tekme bile atamıyordum, yavaş yavaş nefes almamaya başladım, boğuluyordum sanki.. Bunu Bi tek annem hissetti, bebeğim hareket etmiyor dedi, hemen hemşireler geldi annemi azarladılar, hiçbirşey yok çeneni kapat duyucaksın hareketlerini dediler, ama benim hareket etcek halim bile yoktu, nefes alamıyordum.. Annemin karnına hemen cihaz bağladılar, nst cihazıymış adı, benim hareketlerim orda çıkıcakmış, gördüler ki gerçekten çok az, çünkü nefes bile alamıyordum artık, hiç hareketimi görmeyince hemen doktor arandı, apar topar ameliyata alındık..Sonra ne mi oldu? Kaçınılmaz son.. Annemin karnından aldılar beni ama nefes alamıyor, hareketim bile yoktu.. Başka bir doktor geldi bana ilaç yaptı, kalp masajı yaptı ve hemen entübe edilip transfer için bekletildim evet transfer çünkü o hastanede benim için yoğun bakım ünitesi yoktu..Canlı bir doğum olmamıştı, nefes alamıyor, hareket edemiyordum. Ambulansla başka hastaneye transfer edildim. Annem hiçbirşey den habersiz odasında baygın yatıyor, babam ve teyzem beni diğer hastanenin yoğun bakım ünitesinde bekliyolardı ve yaklaşık 2 saat beklediler benden haber alabilmek için Ama birşey yapamıyordum, annemin o sırada ayağa kaldırılıp suyu aktığı an, benim suyum azalmış ve boynumda olan kordon bağı boğazıma dolanıp beni boğmuştu, nefessiz kalmıştım ve bu farkedilene kadar benim için çok uzun bir süre geçmişti..Yenidoğan doktorunun teyzeme ve babama ilk söylediği şey uzun süre oksijensiz kalmış, beyin hasarı çok fazla, elimizden geleni yapıyoruz oldu.. O sırada babamın ve teyzemin feryadlarını o duvarın arkasında duydum ben.. O günden bugüne 11 ay geçti ve ben hala direniyorum. Nefesim makineye bağlı, hareket yetim yok, reflekslerimin hiçbiri yok, gözlerimi bile açamıyorum, bir kere bile ağlayamadım, gülemedim annemin karnında, anneme inanmadıkları için, doktorun beni muayene etmemesi yüzünden 45 dk oksijensiz kaldım, beynime oksijen gitmedi ve beyin sapımdaki ufacık bir yer dışında beynimde hasarsız bir yer yok..9 ay beni takip eden doktor kilomu bile 1 kilo eksik bildi, mesaisi bitti diye annemi yatış  öncesinde, sonrasında muayene etmeden evine gitti, benim bunları yaşıyor sebebim bunlar, tamamen ihmalsizlik, tedbirsizlik..Hukuki yoldan haklarımızı aramaya başladık tabiki ama bu memlekette hiçbirşey hızlı olmuyor, hiçbir can kıymetli değil, bu konuda yardımlarınızı bekliyoruz��