Annem sekiz yıldır alzheimer hastası. Son iki yıla kadar anneme ben bakıyordum ancak pandemi ile beraber hastalığı ilerleyince çalıştığımdan dolayı yaşlı bakım merkezine emanet etmek zorunda kaldım. İnanın hiç kolay olmadı. Çok sevdiğim canım annem, en yakın dostum, en güvendiğim insan...Üstelik pandemi dönemine denk gelmesi...Nerede yatıyor, nerede oturuyor, ne yiyor bilmiyorsunuz, göstermiyorlar. Her gün ağladım, gözlerim dolu dolu işimde çalıştım. Kimseler sizi anlamıyor, herkes "yapacak bir şey olmadığını" söylüyor ama bu sizi teselli etmiyor. Evde yalnız kalmak isterdim ki kimse basit cümlelerle beni teselli etmeye çalışmasınlar, ben tek başıma rahatça hıçkıra hıçkıra ağlayım diye. Yeni yeni annemi görmeme izin veriyorlar ama halen nasıl bir ortamda bakıldığını görmeme izin vermiyorlar, pandemi sebebiyle içeri almıyorlar. İki yıl olmasına rağmen ne ben onsuz olmaya alıştım, ne de o bensiz olmaya alıştı... Konuşamamasına rağmen beni her gördüğünde "gidelim, hadi gidelim" demeyi halen başarıyor. Düşünün bir kere; konuşamayan, kendini ifade edemeyen yaşlı bir hasta her şeye rağmen "gidelim" diyebiliyor! Kim bilir bulunduğu ortamda neler yaşıyor...Bunları düşünerek yakın zamanda kaldığı kurumu değiştirdim ama sonuç değişmedi. Kendini ifade edemiyor, konuşamıyor, konuştuklarımı anlamıyor ama gözlerimin içine bakarak, hem de dikkatli dikkatli gözlerimin içine bakarak, sanki çok şey anlatmak ister gibi yine "gidelim" diyor. Belli ki bazı şeyler yolunda gitmiyor. Haberlerde de defalarca izlediğimden biliyorum ki hasta bakan insanların psikolojik sorunları olduğunda dezavantajlı canlarımıza karşı çok acımasızca davranabiliyorlar. Devletimin yetkili kurumlarına arz ediyorum; lütfen yaşlı ve engelli bakım merkezlerinin kameralarına yakınlarının erişmesine izin verin. KVKK kanunundan haberdarım; kanunlar toplumun düzeni ve asayişini sağlamak için hazırlanmış yazılı hükümlerdir. Asayiş; bir yerde korku ve kaygı verici hiçbir şeyin bulunmayışı durumu, düzen ve güvenlik içinde bulunmadır. Ama ben annemin güvenliğinden endişe etmekteyim. Bir gün yanağında, bir gün kaşında kızarıklık görmenin ve bunu görmezden gelmenin ruhumda ve kalbimde yarattığı hissin tarifi yok...Bu hislerle yaşamak zorunda olan benim gibi nice insanlar olduğunu biliyorum. Lütfen yardım edin...Canlarımıza nasıl davranıldığını, nasıl ortamlarda yaşadıklarını, nasıl beslendiklerini, nerelerde uyuduklarını görebilelim. Onlar bizi gözünün önünden ayırmaz, kimselere güvenip emanet etmezdi. Bu imzayı atmak bugün ve gelecek yıllarda bu durumda olan/olabilecek tüm yaşlılarımıza ve dezavantajlı canlarımıza borcumuz. Onlar artık en sevdikleri, en güvendiklerinin koruması altında olacak. Tüm yaşlılarımıza, dezavantajlı canlarımıza saygı ve sevgilerimle.